เปลี่ยนจอก็อป : ไมเคิ้ล เลียไฮ

เมื่อรู้ว่านักสัมภาษณ์ประจำนิตยสารโกงนัดสัมภาษณ์คุณเกรียงไกร ไทยอ่อนได้ที่จังหวัดนครสวรรค์ เป้าหมายเดิมที่คิดไว้ว่าจะมีโอกาสเดินทางไปสวนมะนาวแป้นของคุณเกรียงไกร ที่จังหวัดหนองบัวลำภู และจะแวะท่องเที่ยวต่างจังหวัดสัก 3-4 วัน ก็เป็นอันต้องล้มเลิกไป

เราทำการสัมภาษณ์คุณเกรียงไกร ไทยอ่อน ในร้านกาแฟ ทรู คอฟฟี่ ที่ห้างสรรพสินค้า เดอะ วอล์ค หรือ ห้างเทสโก โลตัส ริมหนองสมบูรณ์นั่นเอง เป็นธรรมดาที่เมื่องานเสร็จแล้ว นักสัมภาษณ์จะเดินทางกลับ ส่วนผมจะอยู่ท่องเที่ยวจังหวัดนั้นต่อ เป็นเพราะนานครั้งจะได้เดินทางไปต่างจังหวัด และทุกจังหวัดยังมีอะไรอีกมากมายหลายอย่างที่ผมอยากรู้

ก็ตามประสาคนเถลไถลแหละครับ

จนทุกวันนี้แล้ว มอเตอร์ไซค์ก็ยังเป็นเครื่องมือสำคัญของผม ที่จะพาผมไปหาสิ่งที่อยากรู้อย่างสะดวกสบายที่สุด แล้วนครสวรรค์ก็มีรถมอเตอร์ไซค์ให้เช่าอีกด้วย

ระหว่างที่ผมกำลังขี่มอเตอร์ไซค์จากตลาดศรีนครกลับที่พัก ซึ่งอยู่ที่โรงแรมบีทู ความไม่คุ้นชินเส้นทาง ทำให้ผมต้องเปิดแผนที่บนหน้าจอ ลากเส้นตำแหน่งจีพีเอส แล้วก็ขี่ไปตามทางอย่างทุลักทุเล ด้วยกระเป๋าสัมภาระก็เต็มไปด้วยข้าวของจิปาถะ มือหนึ่งต้องจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์ อีกมือหนึ่งต้องถือโทรศัพท์มือถือ

เพื่อคอยดูเส้นทาง….

เป็นอย่างไรไม่ทราบได้ ระหว่างกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ฟีโน่ที่เช่ามาจากร้านนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ก็ร่วงลงกับพื้นถนน ผมรีบจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่ข้างทาง โชคดีไม่มีรถสี่ล้อวิ่งมาเหยียบซ้ำ

พอหยิบโทรศัพท์ได้ถึงกับร้อง โอ้ย !

หน้าจอโทรศัพท์ร้าวตั้งแต่บริเวณมุมขวาล่าง ยาวจนถึงขอบหน้าจออีกด้าน

“อะไรจะซวยขนาดนี้”

ผมบ่นในใจ งานนี้คงเสียเงินอีกไม่ต่ำกว่า 1,500 บาทแน่ คิดแล้วก็ได้แต่ทำใจ ของมันเสียต้องซ่อมก็จำเป็นต้องเสียเงิน จะถือโทรศัพท์หน้าจอแตกๆ ไปพบลูกค้าสำนักพิมพ์ตามที่ต่างๆ ก็คงจะดูไม่น่าเชื่อถือเลย

กลับถึงกรุงเทพมหานครพร้อมขนมโมจิไส้ไข่เค็มอีกสามกล่อง ผมต้องเดินทางไปศูนย์ซ่อมโทรศัพท์ของ Huawei ที่ห้างมาบุญครอง กดบัตรคิวแล้วได้แต่ร้องเพลงรอ กระทั่งเจ้าหน้าที่สาวสวยเป็นฝ่ายเดินเข้ามาถาม โดยไม่ต้องรอนับตัวเลขบนบัตรคิว

แล้วเธอก็ช่วยบอกให้ทราบว่า

“ค่าซ่อมอยู่ที่ประมาณ 2,800 บาทค่ะ เพราะรุ่นนี้ต้องเปลี่ยนทั้งจอในและจอนอก แยกเปลี่ยนไม่ได้”

ศูนย์บริการของ Huawei ตั้งอยู่บนชั้น 5 ของห้างมาบุญครอง ลงบันไดเลื่อนมาเพียงชั้นเดียว มีร้านโทรศัพท์มือถือเกือบเป็นร้อยร้าน ผมเดินเตร่ไปเตร่มา เลือกดูโหงวเฮ้งของแต่ละร้าน

ไม่ใช่อะไรหรอกครับ กลัวจะโดนโกง…

“จอแท้ 1,500 บาทครับ ถ้าของก็อป 1,200 บาท”

ชายเค้าหน้าจีนบอกผม, ที่จริงผมอยากจะเลือกของแท้ เพราะราคาต่างกันไม่มาก แต่ปัญหาคือถึงเลือกของแท้เราก็ดูไม่ออกว่าของแท้ พูดง่ายๆ ว่า ถ้ายอมจ่าย 1,500 บาท ถึงเขาจะเอาจอก็อปใส่ให้ เราก็ดูไม่ออกอยู่ดี

ดังนั้น เลือกจอก็อปจึงปลอดภัยที่สุด

โชคดีผมถามราคาจากร้านโทรศัพท์แถวบางใหญ่ไปบ้างแล้ว ราคาค่อนข้างแพงกว่า ตั้งแต่ 1300 – 1500 บาท ซึ่งก็คือราคาจอ ก็อปนี่แหละ

“พันเดียวได้ไหม” ผมลองใจ ส่วนเขาคิดอยู่นานหลายวินาที
“ผมขอพันหนึ่งร้อยแล้วกันครับ…”

ระหว่างรอ ผมแว้บเข้าไปในร้านพิซซา คอมพานี ปลอบใจตัวเองด้วยพิซซาเบคอนเอ็กซตรีมถาดเล็ก กับโค้กรีฟิลอีกสามแก้วใหญ่ เมื่อกลับออกมาอีกครั้ง เรียบร้อยในราคา 1,100 บาท

ถ้ายังเป็นราคาซ่อมที่แพงเกินไป ก็ต้องทำใจว่า เราต้องให้กำไรเขาบ้าง…