ชอบของถูก

ผมเป็นคนเถลไถลเสมอ เมื่อต้องเดินทางไปจังหวัดขอนแก่นพร้อมกับ เหน่ง อนุสรณ์ เพื่อทำเนื้อหา บทสัมภาษณ์หลักของนิตยสารโกง แม้จะใช้เวลาสัมภาษณ์น้องแบมเพียงครึ่งชั่วโมง (เรียกได้ว่ารวดเร็วราวกับอยู่บนรถไฟฟ้ารางคู่) แต่ผมถือโอกาสอยู่ขอนแก่นซะ 5 วัน

ไม่ใช่อะไรครับ ตั้งใจจะเก็บข้อมูลทำอีบุ๊คท่องเที่ยวจังหวัดขอนแก่น แจกให้อ่านฟรีอีกสักเล่ม แต่ละวันจึงตระเวนไปตามสถานที่ต่างๆ ทั้งพิพิธภัณฑ์หลายแห่ง สวนน้ำ ตลาดค้าส่ง วัดวาอารามสยามประเทศ ฯลฯ

นานๆ ได้ตื่นนอนแต่เช้า ออกจากที่พักตอนสาย กว่าจะเข้าที่พักแห่งใหม่แต่ละวัน ก็เข้าช่วงบ่ายๆ เย็นๆ เป็นแบบนี้ทุกวัน กระเป๋าสะพายหลังใบใหญ่มาก เบ้อเริ่มเทิ่ม ทั้งโน๊ตบุ๊ค สายไฟ เสื้อผ้า ลำโพงสำหรับใช้ฟังเพลง

ไหนจะโฟมล้างหน้า เซรั่ม สำหรับนวดหน้าก่อนนอน

แต่ละวันเดินตระเวนถ่ายภาพเป็นระยะทางหลายกิโลเมตร กำลังสนุกเพลิดเพลิน จู่ๆ สายกระเป๋าก็ขาด

ผมมีพรสวรรค์ในการหาของถูก กระเป๋าแบ็คแพ็ค ใบใหญ่นี้ ผมซื้อมาเพียง 200 บาท เมื่อตอนแวะไปหาเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมที่ตลาดรังสิต ตอนนั้นกำลังต้องการกระเป๋าใบใหญ่ อยากจะเข้าป่า ระหว่างเดินคอยพรรคพวกอยู่นั้น เจอะเข้าพอดี ได้ของถูกแต่ไม่ค่อยทนมือเท่าไร

ตั้งแต่ซื้อมา เพิ่งจะออกงานนี่แหละครับ

ผมไปแวะหาซื้อเข็มกลัดที่ร้านตึกแถว ป้าเจ้าของร้านมองสภาพสายกระเป๋าแวบเดียวก็รู้

“เข็มกลัดเอาไม่อยู่หรอกน่า เดินไปตรงไปรษณีย์นะ สี่แยกโน้นเลี้ยวขวา มีคนรับเย็บผ้าหลายเจ้าอยู่”

ดีแฮะ แทนที่จะขายเข็มกลัดให้เราก่อนค่อยแนะนำ กลับรีบบอกเราซะก่อน ผมรีบแบกกระเป๋าที่เหลือสายเดียวอย่างทุลักทุเล เดินไปถึงฝั่งตรงข้ามไปรษณีย์ขอนแก่น มีคนรับเย็บผ้าอยู่สองสามเจ้า ผมรีบถาม เย็บกระเป๋าเท่าไร

พี่ชายคนนี้บอกให้รื้อของออกจากกระเป๋าให้หมด แล้วจะเย็บให้ ได้เลย ราคาไม่ต้องถาม วัดใจกัน !

สรุปซื้อกระเป๋าในราคา 200 บาท เสียค่าเย็บกระเป๋าไป 40 (แกเย็บแน่นหนามาก ขาดสายเดียว แกรื้อออกมาเย็บให้สองสายเลย) ถือเป็นค่าซ่อมบำรุง 20% ของราคา

เป็นเพราะชอบของถูกนี่เอง.