16 ชั่วโมง : ไมเคิ้ล เลียไฮ

สมัยเป็นเด็กหนุ่ม ผมชอบเดินทาง เป็นเพราะมีนิสัยรักการผจญภัย ผมจึงนั่งรถไฟท่องเที่ยวไปทั่ว โดยไม่รู้จะพบเจอกับอะไร หลายครั้งเดินทางขึ้นเหนือโดยรถไฟชั้นสาม ราคาตั๋วถูกเพียงร้อยกว่าบาท แต่เดินทางได้ไกลถึงเจ็ดร้อยกิโล

แถมได้พบตัวละครที่น่าสนใจมากมาย

ผมเจอคนมามาก และมากยิ่งกว่ามาก เป็นคนที่พบเจอเพียงครั้งเดียว สมัยนั้น ผมมีเพื่อนแม้กระทั่งบนขบวนรถไฟ ซึ่งช่วยเข่นฆ่าความน่าเบื่อหน่าย 16 ชั่วโมง ก่อนจะถึงปลายทาง

หลายครั้ง ผมเห็นความอาภัพอับโชคของคน หรือแม้กระทั่งเล่ห์เหลี่ยมของคนที่โชคชะตาพัดมา

ครั้งหนึ่งรถไฟแวะจอดที่พิษณุโลก ผมตั้งวงเหล้ากับเขาที่หน้าห้องน้ำรถไฟ มิตรดีที่บังเอิญเจอะกัน ชายชราผมขาวโพลน ก้าวเท้าขึ้นรถไฟพร้อมขวดเหล้าขาว เมื่อสายตาพบพานเราเข้า แกก้าวเท้าเข้าร่วมวง ด้วยเหล้าขาวครึ่งขวดของแก

ไม่นาน นิยายชีวิตเริ่มพรั่งพรู…

ไม่ต้องบอกยังรู้ว่าแกเป็นคนจน…

“ฉันจนแค่ไหน แกคิดดูเถอะ…” ด้วยน้ำเสียงอัดอั้นตันใจ “แม้แต่น้ำปลายังไม่มีจะกิน กินข้าวแต่ละที ต้องเอาเกลือละลายน้ำ กินแทนน้ำปลา”

ขนาดผมฟังนิยายวงเหล้ามามากยังแทบสร่าง ไม่เคยเจอะใครชีวิตรันทดเท่านี้มาก่อน

“ถ้าฉันไม่มี ใครจะมาให้ฉันกิน…”

ผมมองขวดสีทึบที่แกหนีบมาด้วย

“ผมจนยิ่งกว่าลุงเสียอีก” เหมือนคนเดินสะดุดก้อนหิน แกจ้องหน้าผม “ขนาดเกลือผมยังไม่มี จะกินข้าวแต่ละที เดินไปขอยืมเกลือคนบ้านข้างๆ”

พูดจบ มิตรวงเหล้าหัวเราะในลำคอเบาๆ ผมยื่นแบนเหล้าส่งให้ชายชรา ส่วนแกยื่นขวดเหล้าขาวส่งให้

ชีวิตก็แค่นี้, ดวดกันคนละอึกสองอึก

รถไฟจะวิ่งถึงไหนไม่ทราบ เหล้าหมดไปจากแบน ผมถอนตัวจากสมาคมนิยมเหล้าเพรียว เดินมึนไปนั่งคนเดียวอย่างมีความสุข และจดบันทึกอะไรเล็กน้อย

ทุกคนต่างรอคอยปลายทาง แต่ระหว่างทางมีสิ่งน่าสนใจ.